UNUTMUŞTUK SİZLERİ, BİZLERİ BIRAKIP GİTTİĞİNİZİ

"Acınız, anlayışınızı saklayan kabuğun kırılışıdır."

Durdum.

Baktım.

Düşündüm.

Yüreğim yangın yeri oldu.

Yüreğim taş kesildi.

Yüreğim ah yüreğim ahh!

Ne büyük acı yaşadığım.

Kelimeler demişti şair kifayetsiz.

Kifayetsiz kaldı birkez daha insanlığım.

Ey! gözlerim görmedin mi?

Duymadın mı ağıtları kulaklarım?

Yeri geldiğinde söylemedin mi ey dilim?

Ellerim sen değil miydin secdede duaya duran?

Yürüyen ayaklarımın sesi değil miydin sessizlikte?

Benliğim değil miydin izleri örtmeye çalışan?

Deve kuşu misali başımı kuma gömdüm hissetmemek uğruna.

Biliyor musun?

Kör oldum.

Sağır oldum.

Dilim tutulmuş,lal oldum.

Of off  offf ki of

Oturmuş göğsümün üstüne bu nasıl derttir bilinmez.

Bu nasıl çığlık duyulmaz.

Kamufle edilmiş gerçeğim.

Yıllanmış fotoğraf misali savrulunca meltemle tozu semaya.

Güneş gibi yeniden doğdun yüreğimi acıtarak,

Benliğimi kanatarak.

Malatya'lı dedem,

Diyarbakır'lı ninem,

Hatay'lı dayım,

Adıyaman'lı amcam,

Urfa'lı teyzem,

Kahramanmaraşlı annem,babam.

Gaziantep'li kardeşim,ablam ağabeyim

Adana'lı komşum,

Osmaniye'li dünürüm.

Kilis'li çoçuğum,

Elazığ'lı dostlarım.

Unutmuştuk sizleri, bizleri bırakıp gittiğinizi.

Gözlerim yaş dolu akıyor.

Coğrafyamdaki Murat, Fırat ve Munzur suyu gibi,

Baba yüreği evlatları,

Çocuklarının annesi, yoldaşıydı.

Dayanamıyordu, dayanamadı.

Sönmüş ateşin külleri ile yarasını sarmaya çalışıyordu.

Unutmuştuk sizleri, bizleri bırakıp gittiğinizi.

"Biliyorum hepiniz çok iyi yerdesiniz, cennettesiniz."

"Ama çok özledim ya."

"Bir sarılabilseydim..."

"Canım ablam,"

"canım abim."

"Yeğenlerim ya...Cennet kokulum."

"Ben ilk defa tek kaldım, depremden bu yana."

"Ben tek kalmak istemiyordum."

"Yani şu an çok sarılasım varda neye sarılacağım?"

"Telefonumun galerisine bakamadım bile."

"Çünkü galerimdeki insanların yarısı ölü."

"Sehitler hepsi ALLAH'ın izniyle..."

"İNŞAALLAH bizde o mertebeye erişebiliriz."

"Hakkınızı helal edin bize."

"Sizler kurtuldunuz. Dert yok, tasa yok."

"Diyordu depremzede genç göz yaşları içinde ufka bakan anlamsız bakışlarla."

Unutmuştuk sizleri, bizleri bırakıp gittiğinizi.

Dünya işleri işte...

Unutturuyor acıları bir süre, saklandığı yerden çıkarıyor ansızın bir ayna gibi yansıtıyor.

İnsan olduğumu hatırlatmak ister gibi.

Acılar, sen,ben,biz, siz sonra hepimiz.

Yüreğimizde fırtınalar koparıyor.

Dalından kopan bir yaprak misali savruluyoruz.

Ferdasında gelecek bir sonraki fırtınaya kadar dünya işleri yine.

Unutmuştuk sizleri, bizleri bırakıp gittiğinizi.