"DÜKKÂNINI NİYE KAPATIYORSUN ?

"Ey gönle ferahlık, huzur veren ay! Artık uyan, yasemin  -güzel kokulu kırmızı, beyaz ya da sarı çiçekler açan ağaç- renkli saatler geçiyor." 

Küçük bir kasabanın ana caddesinde iki tatlıcı varmış. 

Bir gün bir tanesi, kasabanın yaşlı ve akıllı adamını ziyaret ederek tatlıcı dükkânını kapayıp başka bir kasabaya taşınacağını söyledi.

"Dükkânını niye kapatıyorsun?" dedi, akıllı adam.

"Benim rakibim çok iş yapıyor, " dedi, bezgin tatlıcı.

"Kasabadaki müşterilerin çoğu onun dükkânından alışveriş yapıyorlar."

"Kasabadaki insanların onun dükkânına gittiğini nereden biliyorsun?" 

"Gayet basit."

"Dükkânın kapısından baktığım zaman onun dükkânına giren ve elleri dolu çıkan çok kimseyi görüyorum."

"Senin bütün müşkülün de bu ," cevabını verdi, yaşlı adam.

"Eğer onun dükkânını düşünmek için harcadığın zamanı kendi işyerini geliştirmek için sarfetseydin, sen de başarılı olurdun." dedi.

Latife ile dile getirilmiş müşkül durum bizim dükkânımız içinde geçerli bir söylem değil mi?

Maalesef yıllardır aynı terane (ezgi) ile ifade edilen bizim dükkânın sorunlarını fıkradaki dükkâncı gibi unutup gidiyoruz.

Ütopik söylemler realize olmayan beklentiler arasında gelgit'ler yaşıyoruz. 

O, bu , şu diye diye başka dükkânları seyrede seyrede dükkânımızı kapatıveriyoruz.